Fate në mesnatë

Lusi sapo kishte ardhur nga Italia dhe me vete kishte sjellë sistemin karraoke, atë që përdorte nëpër lokalet buzë liqenit të Lecco-s, dhe e kishte instaluar në Radhimë te hoteli “Mrekullia e ujqërve të detit”, që i takonin Baçit. Çdo mbrëmje këndonte për pushuesit e hotelit.

Ngaqë edhe ne aty e bënim plazhin, na u bë zakon që mbrëmjeve të riktheheshim përsëri dhe e kalonim natën me nga një gotë përpara, duke e dëgjuar atë. Një mbrëmje Lusi më ftoi të ulesha te vendi i tij dhe të këndoja. Fillimisht e kundërshtova, por ishin miqtë që më bindën.

U ngrita dhe shkova.  

Mora mikrofonin në dorë dhe nëpër mendje fillova të kërkoj se me cilën këngë ta filloja. Pas pak iu drejtova të pranishmëve dhe thashë: “Mirëmbrëma, të nderuara zonja dhe zotërinj. Unë jam Fate Velaj dhe ju uroj dëgjim të këndshëm në hapësirën time muzikore, të cilën po e quaj Fate në mesnatë.”

Fillova. Si gjithmonë, këngët që më kishin shoqëruar nëpër rininë time: Battisti, Morandi, Dalla etj.

S’kaluan shumë ditë dhe njerëzit e ulur në verandë po shtoheshin.

“Mirëmbrëma dhe mirë se erdhët në Fate në mesnatë”, - e nisja përnatë.

Një mbrëmje vura re se kishte ardhur edhe ish-shoku im i bankës në shkollën fillore. Kur e pashë të ulur, humba në kujtime.

 

Mbaj mend se atëkohë shkolla fillore fillonte në orën 13.30. Isha vetëm 10 vjeç atëherë dhe në radio, çdo të premte, në të njëjtën orë që fillonte mësimi, Lelio Luttazzi te Radio 1 prezantonte “Hit Parade”, klasifikimin e këngëve më të bukura në Itali. Si një i apasionuar i muzikës dhe çdo gjëje italiane, më ishte bërë zakon që çdo të premte në orën e parë të mësimit të shkoja me vonesë. Atë të premte shkova në mësim më vonë se herët e tjera.

Hyra në klasë.

Mësuese Lili, që e dinte se unë dëgjoja “Hit Parade” për të cilën disa herë ishte ankuar edhe te prindërit e mi, filloi përsëri të më qortonte, por që kësaj radhe ishte mërzitur tej mase, sepse unë shkova në fundin e orës së dytë.

U ula në bankë dhe i thashë shokut: “E more vesh? Kënga Il mio canto libero e Lucio Battisti-t mbërriti në vend të parë të klasifikimit.”

 

Qëndroja akoma ulur me mikrofonin në dorë dhe shihja ish-shokun e klasës shoqëruar nga një femër.

“Të nderuara zonja dhe zotërinj. Mirë se erdhët në Fate në mesnatë”, - e fillova mbrëmjen time. - “Më lejoni që qysh në fillim të bëj një përshëndetje speciale. Dua të këndoj një këngë për një çift ulur midis jush. Për dikë me të cilin më lidhin kujtime”.

Të gjithë prisnin se kujt do t’ia kushtoja këngën dhe filluan të shihnin nëpër tavolina se mos vallë dikush lëvizte.

“Dua të këndoj Il mio canto libero për shokun tim të bankës në shkollën fillore”.

Ai u ngrit në këmbë duke vendosur dorën në zemër dhe unë fillova.

 

In un mondo che

non ci vuole più

il mio canto libero

sei tu...

 

Dhe humba përsëri në kujtime...

Stina e verës së vitit 1998 sapo kishte mbaruar dhe ne u kthyem nga pushimet. Udhëtimin nga Vlora për Vjenë e bëmë me tragetin për Brindisi.

Ishte mesi i muajit shtator dhe ngaqë gjatë gjithë autostradave të Italisë kisha shijuar muzikën e tyre, u nisa për te një dyqan në lagjen 6 që shiste edhe muzikë italiane.

Hyra brenda dhe iu drejtova tabelës që tregonte se ku ndodheshin ato.

Mes gjithë atyre CD-ve kërkoja Lucio Battisti-n.

E gjeta. Shkova ta paguaj, por nuk m’u durua dhe e vendosa CD-në në një player për ta dëgjuar. Shikoja shitësin që po më vëzhgonte dhe kur u riktheva, më tha:

- Të pëlqen Battisti?

- U rrita me të, - i thashë.

- Besoj se e more vesh që vdiq. Pardje, - m’u përgjigj ai.

Ashtu siç isha, humba në vetvete dhe më rrodhën lotët.

Shitësi i habitur më pyeti se mos vallë nuk ndihesha mirë.

- Sigurisht që nuk ndihem mirë, - iu përgjigja. - Pardje nuk vdiq vetëm Battisti. Pardje vdiqën edhe një pjesë e kujtimeve të mia të fëmijërisë.

Vitin tjetër, kur me familjen shkuam të takonim miqtë tanë në Lecco, nuk mund të rrija pa shkuar në Molteno, të çoja dy lule te varri i Battisti-t.

Fati do ta donte që në prill të vitit 2001 do të hapja një ekspozitë personale në Parlamentin Europian në Bruksel. Në njërën prej ditëve, duke biseduar me disa deputetë, nga larg pashë dikë që m’u duk si fytyrë e njohur. E ndiqja me sy dhe sapo të tjerët u larguan, iu afrova. Ishte duke soditur njërën nga pikturat.

E njoha. Ishte Claudio Martelli, ish-ministër italian, i njohur nga lajmet që ndiqja te Rai 1. E lashë t’i sodiste në qetësi pikturat dhe një moment u kthye nga unë dhe më tha:

- Shumë nga pikturat e tua kanë tituj të çuditshëm, si të këngëve të famshme italiane. Mos, vallë, jeni frymëzuar nga Battisti kur i keni realizuar ato?

- Po, - iu përgjigja i gëzuar që ai e kuptoi qëllimin tim dhe qëndruam përballë njërës, së cilës nuk ia ndante sytë.

Papritur, si për çudinë time, filloi të këndonte:

 

Sono al buio, e penso a te.

Chiudo gli occhi e penso a te, - vazhdova unë.

Io non dormo e penso a te... - e mbylli ai.

 

Vjenë,

e premte, 27 korrik 2012