poetry, essays and narrativas (copyright ©)

NILkon - Roman

Fragment nga romani:

Pasdite shkova një orë përpara hapjes së ekspozitës në Institutin Egjiptian të Kulturës.

Aty nga ora 18.30, pak e nga pak filluan të vinin të ftuarit e parë. Fillimisht erdhën disa gra që më dhanë menjëherë përshtypjen se duhet të ishin egjiptiane. Dukeshin hijerënda. Të stolisura. I shihja nga vendi ku isha, aty pranë pikturës “Shikim i vëngërt” i Robert Kabas dhe mendoja se duhet të ishin nga sërë e fisme e Egjiptit. Se ç’kishin një nur të veçantë qëndisur fytyrës. Atë shikimin e qetë përhumbur ngjyrave të pikturave, si dhe qëndrimin këmba mbi këmbë ulur në karrige me gotën e pijes në dorë.  

Salla filloi të mbushej. Miq të njohur e të panjohur ardhur dhe nga qytete të tjera të jepnin përshtypjen se ishin njerëz nga fusha e artit dhe kulturës. 

Dr. Omran qëndronte në sallon, duke pritur e falënderuar vizitorët dhe, me buzëqeshje, i drejtonte për nga salla ekspozitive që mbushej e mbushej përplot.

Barbara erdhi e shoqëruar me dikë. 

Nuk e njihja. Ishte egjiptian.

- Ky është Mostafa Abdalla Aly, korrespodenti i “Al Ahram”, gazetës më të madhe në Egjipt dhe dëshiron të zhvillojë një intervistë me ty, - tha ajo.

- Me kënaqësi. Ndoshta e lëmë nesër a një ditë tjetër, mbas ekspozitës që të kemi më shumë për të folur, - iu drejtova atij.

- Më mirë pas ekspozitës, - tha ai dhe nga xhaketa, nxori një kartëvizitë e ma dha. 

U dëgjuan tingujt e pianos. Ishte një vajzë që herë pas here vinte aty kur ata e thërrisnin për aktivitete. 

U thashë artistëve pjesëmarrës të mblidheshin pranë foltores.

Diku mes të ftuarve, syri më zuri Ahmad-in. Kishte veshur tjetër këmishë të gjatë. Ishte e bardhë. Siç duket duhet të jetë rregulli ashtu, si protokollare thashë me vete tek e ndiqja kur me tabakanë plot pije lëvizte nëpër sallë duke u shërbyer të ftuarve në atë vapë të përngjashme me atë buzë Nilit. 

Erdhi tek unë. 

E pashë përsëri nga koka te këmbët. S’e kisha kuptuar akoma përse ai, qysh në fillim, më krijoi idenë se ishte vetë Egjipti. 

Gamilet e tij. Me një e me dy gunga. 

Uji i Nilit. 

Rëra e shkretëtirës. 

Kishte diçka që të mbante fiksuar me atë pamjen e tij, atë qafën e gjatë dhe lëvizjet e tij elegante si të gjirafës sa herë të zgjaste tabakanë, por që sot, nuk më tha të përhershmen: kafe, çaj apo lëng frutash?

Mora gotën e ujit nga tabakaja e tij dhe iu afrova dr. Omran.

- Ndoshta është momenti të fillojmë hapjen, -  i thashë.,

- Ja të presim dhe pak se po vjen ambasadori.

Nuk zgjati shumë dhe ai erdhi.

Iu drejtuam foltores.

Dr. Omran trokiti disa herë te mikrofoni, si t’u thoshte njerëzve, “Vini re!”.

Filloi të fliste me atë qetësinë e tij evidente, duke buzëqeshur e falënderuar të gjithë ata, egjiptianët e Vjenës, miq të Egjiptit e së fundmi, artistët.

Erdhi radha ime. 

Nuk kisha emocione. Zëri më dilte kumbonjës. Isha i qetë e i shikoja thellë në sy pjesëmarrësit. U fola shkurt për idenë e urës lidhëse, ftesën e ardhur nga kjo sallë e ngrohtë atë ditë të ftohtë, kur dielli i parë i janarit çau atë cipën e trashë gri që për ditë të tëra e kishte bërë si anemik qytetin, ia kishte zverdhur e bërë njolla-njolla si gjethet e rrëzuara vjeshtës së kaluar fytyrën, duke e hequr këmbën zvarrë, mbërthyer fort nën dhimbjet e shiatikut e artritit të gjunjëve.

Fillova të flisja për nismën  e re që nga metropoli buzë Danubit do udhëtonte drejt atij buzë Nilit. Për artistët që iu bashkuan, e përqafuan dhe e shoqëruan idenë drejt kësaj salle e që në nëntor, do e çonin në Kajro. I prezantova të gjithë, një e nga një. Prejardhjet e tyre artistike, veprat e paraqitura. 

Robert Kabas qëndronte pranë dritares. Ia bëra me dorë të vinte të thoshte diçka. Më tundi kokën si mohim. Roberti është i heshtur. Me të mund të bësh një udhëtim rreth globit e ai të thotë fjalë sa për një faqe libri. 

Iu drejtova Klaus-Joachim Keller. 

Erdhi. 

Foli ato fjalët tipike për të, plot intermexo, si tingujt e muzikës që nxirrte violonçieli e tij sa herë e mbështeste atë te qafa. 

Në fund, fjalën ia dhashë Lakis Jordanopoulos, këngëtarit të grupit muzikor “Lakis and Achwah” dhe fytyrës së famshme të televizionit austriak i cili, prej shumë vitesh, moderon emisionin për të huajt të dielave.

Lakis dukej që se kishte për herë të parë të folurën përpara publikut. Me atë buzëqeshjen poshtë mustaqeve nga ku dukeshin dhëmbët e mirëmbajtur, me atë xixën e syve që ndriçonte brenda syzeve me skelet kauçuku, me atë qëndrimin si ta përqafonte sallën, filloi të fliste për metropolet buzë Danubit, për Vjenën, Budapestin e qytete të tjera, miqtë artistë me të cilët kishte kënduar ndër vite, ardhur nga qytetet ku lumi muzikor i lag dhe herë pas here i përmbyt me tejngopjen e kulturës që mbiprodhon duke u përqendruar së fundmi te Vlora ime, ujërat blu të së cilit më ishin përzier fort me ato të kaltra të Danubit, si dhe me verdhësirat e Nilit.

Lakis filloi të këndonte. 

Fillimisht u dëgjua si nën zë. 

M’u kujtua që atë këngë e kisha dëgjuar dhe herë të tjera në koncertet e tij. Zëri filloi t’i merrte tingujt e gurgullimave që dalin nga thellësia e ujërave të Mesdheut, diku mes ishullit të Sazanit, Korfuzit, Itakës, Kretës ose atij të Qipros, nga shkuma e dallgëve të së cilës u ngrit mbi det perëndia e bukurisë, Afërdita. 

Kërkova nëpër sallë nënën time që ka të njëjtin emër dhe sytë ma kapën ulur hijerëndë pranë grave egjiptiane. 

Vazhdonte Lakis të zinte në gojë njëri pas tjetrit emrat e ishujve të Mesdheut, ata që i dilnin përpara kur, me sy mbyllur, udhëtonte me këngën e tij rrugës për në Egjipt dhe i hapi ato në momentin që u përplasën me molin e Aleksandrisë. 

U kthye nga unë. 

Më kapi dorën. 

Më afroi pranë vetes. 

Fillimisht mendova se do të fliste për pikturat e paraqitura, por mbasi bëri një pauzë, filloi:

- Mos e harro nga u nise!

Mos e harro Vlorën! 

Ajo do të ngelet Itaka jote, - dhe, me dorën time akoma shtrënguar, me sytë e humbur diku, nëpër shkumën e bardhë të dallgëve të Mesdheut, drejtoi dorën tjetër nga piktura ime “Shtëpia buzë detit” që për herë të parë e prezantoja dhe, me sytë mbytur te ngjyra blu e thellë e saj, filloi të recitonte pjesë nga “Itaka”, poezia e Konstantinos Kavafis, poetit të madh nga Aleksandria e Egjiptit.

 

…shko e shikoi qytetet e Egjiptit,

por, mos e hiq Itakën nga sytë,

rikthimi yt atje është i parapërcaktuar dhe,

mos e merr me ngut udhën,

le të zgjasë edhe disa vite më shumë,

e të rikthehesh i plakur në ishull,

i pasur në kujtime.