poetry, essays and narrativas (copyright ©)

Valentina

Valentina

 

Një vapë e madhe kishte pushtuar Vlorën dhe unë, siç ishte bërë zakon, një ditë përpara se të kthehesha për Vienna, drekova tek motra e madhe që banon tek një pallat aty pranë shkollës mjeksore.

Mbas drekës, pasi motra nxori shportën me fruta, pashë Endrin, djalin e saj i cili po fuste disa libra në çantë dhe, pas pak, tha “po shkojë në kursin e anglishtes”

I habitur nga ajo që dëgjova dhe pashë, i thashë motrës: “…na moj, ku do shkojë ky nëpër rrugë me pizhama” 

Endri, hapi derën e jashtme dhe doli.

Ngela pa fjalë.

Kureshtja nuk më la dhe pas pak, dola për të parë se ku po shkonte ai por, as nuk e pashë të zbriste shkallëve dhe as nuk dëgjova hapa.

U ktheva përsëri tek motra dhe, me fytyrën akoma në trajtën habitore, e pyeta ku shkoi Endri.

Ajo, që ishte duke qëruar disa fruta, si mos t’i bënte përshtypje habia ime, më tha “tek Bale” fqinji tek dera ngjitur.

Nuk e dija që Abedinit, fqinjit të tyre, i thërrisnin Bale.

Akoma me fruta nëpër duar, ndjeja se kureshtja po më hante mua e jo unë frutat dhe shkova të shihja seç mësim jepte ai…

Me të hyrë brenda, përpara më doli e shoqja e tij, Asia e cila, e habitur nga habia ime, më drejtoi për tek dhoma ku i shoqi jepte mësim anglishten.

Me të hyrë brenda, pashë gati tetë fëmijë të vegjël, mosha e Endrit aty tek 12 vjeç dhe, pranë dritares, një femër që, në pamje e rritur, bukuroshe, më la të kuptoja se ishte aty tek të tridhjetat ose diçka më përpara.

Bale, mbasi shprehu ngazëllimin e tij që në dhomë hyri një artist nga Vienna, vazhdoi t’u sqaronte nxënësve fjalë e shprehje në anglisht.

Ajo, vajza, si për t’u treguar se ishte erudite, sa herë që Bale shkruante një fjalë të re, thoshte: ...përshëmbull, në italisht, kësaj fjalës i thonë kështu e ashtu dhe kthente kokën nga unë, si për të parë reagimin tim nëse, me tundje koke, do t’a aprovoja.

S’mu durua dhe e pyeta:

“Po ty, pse të duhet anglishtja. Ne Itali, flitet akoma italisht mesa di unë.”

Ajo, me fytyrën e hindhëruar, si të donte të më tregonte se po e ofendoja me atë që i thashë, m'u përgjigj "uhhhh avash ti. Pse, për në Itali më more mua ti? Unë jam për..."  dhe e tundi dorën aq shumë në drejtimin e dritareve, si të donte të më tregonte se ishte për rrugë të gjatë e se anglishten, e mësonte për gjetiu.

- Si të quajn, e pyeta.

- Emrin ma kanë venë të gjyshes, sepse u linda ditën që ajo vdiq.

- E që është?

- Vakie.

- Si? Ti ke lindur në ditë vakie të gjyshes Vakie? Po, me këtë emër do bësh gjithë atë rrugë të gjatë ti, i thashë duke shtrëmbëruar buzët me sytë që i drejtova nga dritarja, andej nga ku ajo kishte drejtuar dorën pak më parë

- Emri s’ka të thotë, - tha ajo dhe lëvizi flokët e gjata mbi shpatulla si të donte të më tregonte se me pamjen e saj, s'i del koha njeriut të pyes për emrin… 

- Ndoshta, - i thashe, por unë, një femre me këtë emër, jo vetëm që nuk i them “të dua” por as pranë nuk e mbajë.

- Pse, çfarë sheh kundër ti, tha ajo me një shqipe italo-anglistike?

- E para, kam frikë.

- Nga se, - pyeti Vakia e çuditur, me sytë që i picëroi

- Se, ajo, të shpall vakinë. Ose, ta bënë jetën vaki. Raki e cigare. Nuk di por, diçka e errët sterrë do të ndodhë. Ky emër, sjell lotë me vete.

Dhimbje.

 Ajo, e turbulluar nga arsyetimet e mia abstrakte, duke kërkuar vërtetësinë e atyre që dëgjoi, kur pa se unë nuk e ndryshova pamjen, të më ndryshonte mendjen, më ftoi për kafe, pas mësimit...

I thashë se unë pi vetëm dy kafe në ditë dhe ato, në mëngjes madje, pa sheqer.

Pas një farë kohe që isha kthyer në Vienna, në gazeta lexova se një femër, kishte marrë peng të dashurin e saj anglez dhe e kishte mbyllur në dhomë, në mes të Londrës.

Në mbrëmje, tek shihja televizor, dëgjova zilet e telefonit dhe në display, lexova emrin e Ritës, motrës. Pas një bisede rutinë, pas pak, dëgjova zërin e Endrit i cili më pyeti nëse e kisha lexuar lajmin në gazeta.

Për atë që ka marrë të dashurin peng, në Londër, pyeta.

Po. E di kush është?

Nuk e di. Valentina shkruanin gazetat.

Ashtu e ka tani, por është Vakia...

 Detyrimisht, thashë me vete. Kush e di ç'dhimbje do ketë përjetuar londinezi i gjorë kur ka përkthyer emrin e saj dhe, qysh nga ai moment, do i jenë përshfaqur bulëzat e para të djersës shoqëruar nga ethet e frikës...

Vienna, 23. 12 2019