Të premten e datës 16 janar 2009, pasi hëngra mëngjesin, dola nga hoteli dhe këmbët më çuan tek lokali i Cosimo’s. Ishte e disata ditë që ndryshe nga mëngjeset në Vienna, kafenë e pija sipas një ritualit italian. U thashë “Buongiorno” të pranishmëve, u ula tek tavolina pranë dritares dhe prita banakierin e cili më solli kafenë dhe gazetën. Gjerba kafenë duke shfletuar gazetën, thashë “Arrivederci” dhe dola jashtë.

Ndeza makinën dhe ju drejtova daljes së qytetit.

Si gjithmonë, me vete, aparatin fotografik.

Sapo u dukën fshatrat dhe plantacionet me ullinj pranë tyre, ula shpejtësinë dhe duke ndjekur pejsazhin përreth, një godinë si e braktisur, më tërhoqi vëmendjen.

Ndalova makinën buzë rrugës dhe zbrita. Fillimisht, kapërceva një mur guri dhe, duke hedhur sytë sa majtas-djathtas, ju rotullova godinës për të parë se nga cila anë do ishte më interesante për ta fotografuar.

Tek një oborr i vogël, mu shfaq porta e godinës mbi të cilën, ishte shkruar “Mi manchi”.

Më mungon.

Duke mos ja ndarë sytë atyre gërmave, kuptimi të cilave më goditi thëllë në tru e oshëtiu mureve të tij, me buzëqeshjen ngelur si kafeja cepave të buzëve, lëviza kokën për të parë se mos vallë, aty pranë, gjeja gjurmë të vetmisë por, përveç një guri, asgjë nuk dukej.

Ngrita sytë nga fasada ballore e godinës por më ngelën tek një dritarë e vogël sipër derës, xhami i së cilës, ishte i thyer.

Vetiu, shikimi më shkoi përsëri tek guri dhe shkova e mora.

Me të në dorë, u ula tek bordura e derës. M’u krijua idea se guri ishte akoma i ngrohtë. Ndoshta kishte qenë ky gurë që kishte thyer xhamin. Ndoshta xhami sapo ishte thyer dhe ai, ose ajo, sapo ishte larguar.

Mendja më shkoi se duhet të kishte qenë “Ai”.

Ai djali.

Duke dalë nga qyteti, në një nga rrugicat e ngushta të tij, në faqen e një muri, sytë më zunë një shkrim dhe disa shishe birre aty pranë.

“Greta – T.A.” (Ti amo. Të dua) shkruhej mbi të.

Mos vallë kishte qenë i njejti person që i kishte shkruar të dyja. Fillimisht, këtë këtu dhe më vonë, ndoshta natën, duke u gdhirë, atë në qytet.

Apo e kundërta?

Mbasi kishte kaluar natën duke pirë birra pas birrash ka ardhur këtu, tek vendi i takimit të përhershëm me shpresën se ajo do ja ketë falur marrëzitë dhe, mbasi do ketë pritur e pritur me orë të tëra, ka kërkuar gurë nëpër oborr. Dhe, me shikimin humbur matanë pemëve të ullinjve, me zërin e ngjirur nga thirrjet "Ku jeeeee!!!. Eja. Eja. Ejaaaa. Mos më lerë kështu se po më shqyhet koka" ka thyer xhamin e dritares ku, jehona e fjalëve ka oshëtirë në boshllëkun e godinës brenda së cilës përnatë ishte përqafuar e dashuruar, dhe atë moment, ka shkruar “Mi manchi”.

Ndoshta.

Tek muri pranë derës ishin shkruar disa gërma.

“G+B=A”

I preka me dorë gërmat.

I ndjeva të lagështa.

Nuk e kuptova përse mendja më shkoi se ai duhet të quhej Benedetto.

Nuk e njihja.

As Gretën nuk e njihja.

Fillova të kujtoja se mos vallë i kisha parë së bashku nëpër qytet. Duke shëtitur apo duke u puthur mbështetur tek muri a ulur shkallëve diku rrugicave.

Vendosa të qendroj një farë kohe në heshtjen e oborrit.

Në vetminë e tij.

Dëshiroja t’a ndjeja akoma më shumë lagështinë e lotëve të tij mbi “G+B=A”.

Ta dëgjoja zërin e tij të ngashëryer kur netë më parë i ishte përgjëruar. I ishte lutur t’ja falte çdo gjest të pataktë e dalldisje dashurie. I kishte premtuar për të disatën herë se nuk do ishte aq pasionant. Nuk do i përshpëriste poshtë dritares deri afër mëngjesit. Nuk do i dilte kohë pa kohë përpara.

I ishte përgjëruar se…

Apo mos vallë Greta kishte rënë në dashuri me dikë tjetër dhe këtij i ishin djegur të gjitha siguresat e trurit. I ishte bërë çdo gjë e zezë.

Errësirë.

Si ditën, ashtu dhe natën e kudo që shkonte, shkruante “Greta, ti amo“.

Mos vallë ishte verbuar nga bukuria e saj dhe çdo kthim koke a shikim i tejzgjatur i djemve të qytetit drejt saj e kishin kthyher në një dyshues për gjithshka saqë, dhe kur ajo do t’i ketë thënë “të lutem, mos u bëj kaq i ngjitur se jam në sezon provimesh e po më lë pa mësuar” ai do e ketë marrë si një “më lë rehat se s’je i vetmi ti në qytet” e kështu, xhelozinë, ka kërkuar ta tresë nëpër shishet e birrës…

Nuk dija.

Me këto mendime në kokë, hodha gurin dhe u ngrita nga vendi. Kërkova të hapja derën e godinës por, ishte e kotë.

Ktheva kokën për ta parë edhe njëherë shkrimin mbi derë si dhe xhamin e gjymtuar të dritares, shtypa butonin e aparatit dhe fiksova atë pamje të përlotur nga dashuria dhe malli…

 

Fate Velaj

Vienna, 20 Mars 2020

 

 

MI MANCHI

 

Venerdì 16 gennaio 2009, dopo aver fatto colazione, esco dall'albergo nel quale avevo passato la notte; le mie gambe mi portano verso il bar di Cosimo. Era da giorni che il caffè del mattino lo prendevo all'italiana, diversamente da come ero solito fare a Vienna. Entrando auguro il buongiorno ai presenti e mi siedo al solito tavolo accanto alla finestra; nel frattempo il barista, conoscendo le mie abitudini, mi serve il caffè, accompagnandolo con il quotidiano. Termino di leggerlo assieme al caffè, mi alzo e saluto con un tradizionale arrivederci.

Salgo in auto e mi dirigo verso la periferia della città. Con me, a tracolla, l'immancabile macchina fotografica. Dal finestrino il panorama diventava sempre più verde, campi coltivati e immense distese di ulivi.

Rallento nei pressi di un rudere abbandonato che cattura la mia curiosità, arresto l'auto, esco, scavalco un muretto a secco e aggiro lo stabile alla ricerca dell'angolazione perfetta per uno scatto, costeggiando un piccolo piazzale; noto la porta d'ingresso sulla quale sono tracciate le parole "MI MANCHI".  Senza perdere di vista quelle lettere, che con il loro significato mi avevano disorientato, riecheggiandomi nella testa e con il sorriso rimasto sugli angoli della bocca - come il caffè di Cosimo- mi volto e con occhi sgranati cerco tracce di nostalgia, tracce di solitudine.

Non riesco a vedere altro che un sasso, alzo lo sguardo e noto una piccola finestrina sopra la porta; sono incuriosito dal vetro rotto e lo sguardo ricade nuovamente sul sasso che ho difronte; mi piego, lo raccolgo e mi siedo sull'uscio della porta. Stringendo il sasso nella mano, lo sentivo ancora caldo.

È stato lui a rompere il vetro?

O il vetro era appena stato rotto e "Lui" o "Lei" si erano allontanati?

Il Pensiero mi diceva che era stato lui, il ragazzo.

Uscendo dalla citta, in un vialetto angusto fra le case, su un muro vedo la scritta: "GRETA - T.A" (Ti Amo); nei pressi, bottiglie di birra vuote.

Era stato lo stesso ragazzo l’autore di entrambe le scritte?

Prima questa e poi, all'alba, quella in città?

Oppure è stato il contrario?

Probabilmente una birra dopo l'altra, le gambe l'hanno condotto nel luogo in cui si incontravano solitamente, con la speranza che "Lei" avesse perdonato i suoi errori. Aspettando invano ore e ore, cercando sassi nel piazzale e con lo sguardo perso oltre i magnifici ulivi secolari, si levò in cielo, graffiando la notte buia, un urlo disperato:”Dove seiiiiiiiiiiiiii?"

"Ritorna, ritorna da me!"

"Impazziscooo!"

Con il sasso che aveva  in mano ruppe il vetro sulla porta della casa vuota, dove ogni notte abbracciava e amava, e con la mano tremante dal dolore scriveva "MI MANCHI".

Sul muro accanto alla porta vedo "G+B=A", sfioro le lettere con le dita e ho la sensazione che siano ancora umide. Non so perché ho subito pensato che "Lui" si chiamasse Benedetto, non lo conoscevo, non sapevo chi fosse.

Non conoscevo neanche Greta.

Cercavo di ricordarmi se per caso li avessi visti da qualche parte in città, passeggiare insieme o baciarsi seduti su un muretto, su delle scale o in qualche vialetto.

Decisi di trattenermi un po' di tempo nel silenzio assordante di quel giardino, nella sua solitudine.

Desideravo avere ancora tra le mie dita l'umidità delle sue lacrime lasciate su "G+B=A".

Avrei voluto ascoltare il suo pianto straziante, quando notti fa, la pregava e le chiedeva perdono per qualsiasi gesto fatto, spinto dal folle amore; le aveva promesso di non essere tanto opprimente e di non passare nottate, bisbigliando alla sua finestra, fino all'alba e di non presentarsi da lei ogni momento...

Oppure Greta si innamorò di qualcun altro e tutte le sue micce cerebrali nella testa furono bruciate. la mente offuscata e tutto era diventato nero.

Buio.

Oscurità.

Scriveva giorno e notte, in qualsiasi posto in cui si recasse: “GRETA TI AMO".

Non e’ che, accecato dalla bellezza di Lei, ogni sguardo dei ragazzi della città lo rendevano geloso?

Lei, con la sua vocina, gli avrà detto: "ti prego, non essere così stressante , sono in sessione di esami e non mi fai studiare”; così Lui ha pensato: "lasciami in pace, non sei l'unico ragazzo della città”...allora ha deciso di alleviare la gelosia con le bottiglie di birra.

Non sapevo.

Non potevo sapere.

Con questi pensieri in testa, ho gettato via il sasso e ho cercato invano di aprire quella porta ma ho lasciato perdere.

Mi giro per vedere un ultima volta la scritta e il vetro rotto della finestrella; si sente lo scatto della macchina fotografica che immortala quel momento di straziante amore e nostalgia.

 

 

Fate Velaj

Vienna, 20 Marzo 2020