poetry, essays and narrativas (copyright ©)

mbi qiellin e verdhë të beogradit

Mbi qiellin e verdhë të Beogradit

Me sytë akoma nga dritarja, duke shoqëruar udhëtimin e diellit që po shkonte të flinte pas disa maleve që as emrin nuk ua dija, dëgjova zërin e pilotit të thoshte se pas gati pesëmbëdhjetë minutash do të uleshim në aeroportin “Nikola Tesla” të Beogradit. Vazhdoja të ndiqja ndryshimin e ngjyrave në horizontin serb, ku portokallia po bëhej vishnje, dhe me sytë akoma andej fillova të strukturoja mendimin se përse aeroporti i Beogradit duhej të quhej kështu, në një kohë që Tesla vetë ishte lindur në Kroaci.

Nuk do kalonin disa minuta kur ngjyra e qiellit u bë një violetë e errët dhe atë moment përpara syve m’u shfaq tabela ngjyrë kafe që shihja përherë në autostradën për Zagreb, diku pa shkuar akoma në qytetin Gospić, dhe që lajmëronte se pak më tutje ndodhej një muzeum i ndërtuar për të. Ndiqja se si ngjyra violetë po bëhej akoma edhe më e errët dhe i përhumbur nëpër errësirën e qiellit m’u kujtua ajo që kisha lexuar në Niagara, se Tesla ishte lindur nga një baba serb që kishte qenë prifti i një fshati në Kroaci.

Pesëmbëdhjetë minutave po u vinte fundi dhe akoma nuk kisha dëgjuar kërcitjen që bëjnë rrotat kur dalin nga shtrati përpara se avioni të ulet. Nga altoparlanti erdhi përsëri zëri që lajmëroi se qielli mbi Beograd ishte shumë i rënduar dhe se mjegulla e dendur nuk e lejonte uljen, kështu që do të duhej që avioni të bënte edhe disa rrotullime derisa të merrte një konfirmim nga poshtë.

Vura re se vajza që ishte ulur pranë ndenjëses sime i kishte akoma sytë të fiksuar tek altoparlanti. Pa orën në telefonin me të cilin gjatë gjithë udhëtimit se ç’lojë kishte luajtur dhe i ngriti përsëri sytë sipër.

Ktheva përsëri kokën nga dritarja. Dëgjoja zhurmën e avionit që për dreq m’u fiksua se duhet të ishte ndonjë tip i vjetër i avionëve “Antonov”, prodhim rus. Shihja rrethin që krijohej nga lëvizja e helikave dhe herë pas here i ulja sytë poshtë, ku tashmë nuk dukej më asgjë. Madje as dritat e fshatrave e qyteteve nuk dukeshin, por vetëm një re e madhe mjegulle në ngjyrë të verdhë në okër që një herë forcohej dhe herën tjetër zbehej, sipas dritave të Beogradit që kërkonin të çanin mjegullën për t’u ngjitur sipër, por që nuk mundeshin dot dhe u merrej fryma e i zinte astma që në metrat e parë.

Avioni vazhdonte të rrotullohej mbi qiellin e verdhë të Beogradit. Kishte kaluar gati gjysmë ore që nga lajmërimi i fundit. Ktheva kokën nga pasagjerët. Kush shikonte orën, kush shkruante ndonjë shënim të fundit në letër e dikush tjetër më tutje, me sytë e tromaksur, hidhte shikimin e zbehtë matanë dritareve, në të verdhën e pajetë të qiellit serb.

Kishin kaluar gati shtatëdhjetë minuta që avioni rrotullohej sipas fillit të një lëmshi leshi të verdhë dhe s’i hiqja sytë nga verdhësia e qiellit që tashmë edhe mua më ishte bërë më i verdhë se vetë lëmshi mbi Beograd.

 

Beograd, e premte, 18 dhjetor 2015