Mëngjesi i parë në Kajro

Pjesë nga romani NILKON

Me sytë gjysmëhapur e gjysmëmbyllur, me ajrin e ftohtë që vinte nga kondicioneri, përzier me erën e frutave mbi tavolinë, çuditërisht të panjohur për hundët e mia, me dritën e paktë që hynte nga dritarja, ku grilat e ulura deri në fund e lejonin emigrimin e ndonjë rrezeje dielli të futej deri në thellësi të dhomës, zgjimin do të ma bënte zëri tejet melodioz që vinte nga xhamia pranë hotelit. Qëndroja shtrirë me kokën poshtë jastëkut, si të mos doja të shkëputesha nga ëndrra e sherbetuar që po shihja gati me sy hapur e që qetë-qetë po më shpinte te karvanët me gamile që prisnin nën këmbët e piramidave për t’u nisur larg, matanë perceptimeve të mia, mbi kufijtë e perandorisë së rërës, ndoshta andej tutje nga liqeni i Nubia-s, në mes të kufirit midis Egjiptit dhe Sudanit, thellësia e të cilit mbushet nga ujërat e Nilit. Zëri i tij po tendoste kordat e njohurive të mia muzikore. Po i shtrëngonte ato, siç shtrëngonte Klaus-Joachim Keller telat e violonçelit të tij sa herë që bëhej gati të improvizonte diçka. Nuk më kishte rastisur më parë të dëgjoja një myezin të tillë. Ai i xhamisë në Çarshinë e Shkupit kishte një zë si ta kishte kapur njeri për fyti, mbasi hera-herës i dilte i çjerrë, si gërvishtjet e shiritit të kasetës së magnetofonit. Vetëm dy ditë përpara se të largohesha që andej e kuptova që zëri i tij vinte nga altoparlanti që kishte montuar në majë të minares dhe këtë, rastësisht, kur me ikjen e energjisë elektrike pushoi së kënduari dhe filloi përsëri kur dritat erdhën. Madje, të premten, kur Imeri shkoi të falej në xhami, i thashë t’i thoshte hoxhës të ndërronte altoparlantin e vjetër me një të ri, stereo, ose të dërgonte një letër në drejtorinë e hoxhallarëve, me kërkesën për ta ndërruar myezinin e Çarshisë e t’u sillnin një tjetër, ndonjë që të ketë studiuar të paktën një ose dy vjet për muzikë kanto. Ndërsa ky i xhamisë pranë piramidave i kishte futur pipizanet në gojë. Ky e kishte montuar orkestrën simfonike nën gjuhë, e kishte ngrënë pentagramin me dhëmbë. Me zërin që i ngjitej qiellit si avuj hashashi, me përdredhjen që u bënte fjalëve të pakuptueshme për mua, mbushte hapësirën e trullosur të dhomës sime.

U çova nga krevati. Hapa grilat dhe derën e ballkonit. Përballë meje u shfaqën ballëlarta piramidat, krenaria e qytetit, e gjithë Egjiptit. Kërkova në minaren e xhamisë se mos shihja myezinin, siç quheshin ata që këndonin në majë të saj, dhe e pashë, me duart që kishte kapur veshët dhe i mbante si hinkë për të futur në vesh ato që i thoshte profeti. E shihja me sytë nga dielli që sapo kishte filluar të ngjiste shkallët e para përsipër. Këndonte e këndonte, jepte e merrte lajme nga Meka duke e rrotulluar gojën nëpër kupolën e minares, që t’u shpërndante mesazhet e ditës së re banorëve të lagjes e, akoma më tutje, fshatarëve, arave buzë Nilit, si dhe peshkatarëve nëpër thellësitë e tij, si atij Blu ashtu dhe atij të Bardhë.

Mendja ma thoshte se myezini i xhamisë përballë do ketë fituar ndonjë konkurs vokal, si të thuash “The Voice of Kuran”, sepse fakti që përballë xhamisë ndodheshin piramidat e bënte më serioze punën e tij. Ai nuk mund të ishte një kushdo që e kishin ngjitur në minare dhe i kishin thënë: “Na megafonin e mos lëviz që këtu. Dhe, se mos harron: në orën aq e kaq duhet t’ia marrësh këngës!” Ai duhet të ishte një personalitet i lartë, me njohuri të thella nga të gjitha fushat, sepse zërin e tij e dëgjonin edhe faraonët aty pranë dhe mund të ndodhte që ata t’i tërhiqnin veshin sa herë që ai do të fliste broçkulla. E hoqa mendjen nga ky arsyetim. Faraonët nuk kishin qenë myslimanë dhe nuk e kuptonin arabishten e tij e ç’thoshte ai me duart te veshët, duke iu rrotulluar minares.

U ula në shezlon dhe mbusha një gotë nga lëngjet e frutave që ishin në frigorifer dhe me sy mbyllur, dëgjoja zërin melodioz të myezinit, që sapo kishte filluar të mbytej nga zhurmat e marmitave të çjerra të makinave dhe borive të tyre në rrugën poshtë hotelit.